Zondag 6 oktober 2024
De koffie was al gezet toen de telefoon ging. De loodgieter. Hij zou tussen 16.00 en 18.00 uur komen om mijn badkamertoilet te repareren en de doucheranden te kitten. Ik keek naar de tijd op mijn telefoon terwijl ik opnam. 16.32 uur – hij belde vast om te zeggen dat hij in aantocht was.
“Ik ben net niet zo lekker geworden, dus ik wil de afspraak verzetten.”
“Oh?”
“Ja, het is gisteren een beetje laat geworden…”
“En naar wanneer wilt u de afspraak verzetten?”
“Naar morgen.”
“Om dezelfde tijd?”
“Ja, ik bel als ik om 16.00 uur vertrek uit Alkmaar.”
“Goed, dan zie ik u morgen.”
Wat kon ik anders zeggen? Ik was van deze meneer afhankelijk. In werkelijkheid vond ik het gemak waarmee hij afzegde uiterst respectloos. Als er iemand op je wacht, laat je die persoon niet zitten. Je zorgt ervoor dat je op tijd bent, hoe dan ook, en waar overmacht in het spel komt, laat je tijdig weten dat je er alles aan doet om zo snel mogelijk op de afgesproken plek te zijn.
Oh, hoor ik u denken, ben jij dan zo heilig? Nee. Dit jaar suggereerde ik aan iemand om samen te treinen en nog geen zes uur later trok ik dat weer in omdat ik helemaal niet kon. Daar heb ik me erg schuldig over gevoeld, vooral omdat dit erg verwarrend moet zijn geweest voor die ander, maar het is wel gebeurd.
Anyway, het was niet dat deze loodgietersafspraak zes uur eerder was gemaakt. Ik zette begin september een verzoek uit op een algemene website om in de ochtend van 17 september langs te komen. Ik werd al snel gebeld met de boodschap dat het tussen 16.00 en 18.00 uur ging lukken. Ho. Ik wilde afspreken in de ochtend. Drie telefoontjes later was er nog steeds geen overeenstemming.
“Weet je wat?” zei de inmiddels gefrustreerde medewerker. “Ik stuur je een bevestiging dat de afspraak staat en dan moeten jullie onderling maar een datum prikken.”
Als hotelwerker is mijn werkrooster leidend voor afspraken in mijn privéleven. Het is een erg onrustig bestaan – helemaal wanneer je bij roosterherzieningen zonder overleg plots een andere dienst krijgt toebedeeld – maar het lukte om af te spreken op 2 oktober tussen 16.00 en 18.00 uur.
Enfin, toen belde hij dus af en zat ik daar met mijn volle pot koffie.
Op 3 oktober zou ik eigenlijk naar Coevorden gaan, maar dan zou ik nooit om 16.00 uur weer thuis kunnen zijn. Het idee omtrent Coevorden liet ik varen. Immers, afspraak is afspraak. En dus zat ik de hele dag thuis. Om 17.00 uur begon ik naar buiten te staren. Waar bleef-ie?! Om 17.16 uur kreeg ik een appje: ‘Ik ben er rond 19.00 uur.’
Godsamme, zeg. Ik had achteraf dus gemakkelijk naar Coevorden gekund!
‘Ja hoor, dat is prima. Tot straks.’
Wat kon ik anders zeggen? Iets met afhankelijkheid.
Om 19.25 uur werd er aangeklopt; om 19.50 uur was het werk weer gedaan. Dat was *helaas* te laat voor koffie.
Reactie plaatsen
Reacties