Wandelen is de menselijke snelheid. Je hebt letterlijk maar één taak, een volledig intuïtieve, en dat geeft je alle gelegenheid om één te worden met de omgeving en je gedachten. De enige drempel in ons jachtige bestaan - waar wandelen de perfecte remedie voor is - is dat je er tijd voor moet uittrekken. Sinds enige tijd maak ik er een punt van om minstens eens in de twee weken een vrije dag aan wandelen te wijden.
In Tiel ontmoet de trein van Arriva de trein van NS: hier moet je van de één op de ander overstappen. Op dit station begint namelijk de bovenleiding richting Geldermalsen. Dus de pantograafloze Arriva-trein uit Arnhem zou in theorie zelfs kunnen doorrijden naar Utrecht (en wat let ze?), maar de NS-trein zou alleen verder komen als hij met hoge snelheid zou uitrijden over het spoor ten oosten van het station – en de ambitie heeft om aldaar hulpeloos te stranden.
Ik staarde met grote ogen naar het metro-achtige treintje dat langs spoor 1 op station Mechelen kwam voorgereden – een soort tram was het, kort en van binnen krap, terwijl er op het perronbord toch echt ‘IC’ stond: intercity. Dit creëerde een tegenstrijdig gevoel, zoals de verwachting omslaat in een teleurstelling wanneer je denkt een hotel ‘met zwembad’ te hebben geboekt en ter plaatse oog in oog staat met een bubbelbad of als je vriendin heeft beloofd je mee uit eten te nemen en dit de automatiek blijkt te zijn. Zoiets. Toen de trein uit Mechelen vertrok en ik met mijn knieën tegen de rugleuning van de stoel voor me zat, wilde ik nog een keer mijn hoofd uit het raam steken om te zien of er echt ‘IC’ op het bord had gestaan. Maar zo’n aanduiding stond natuurlijk ook bloot aan interpretatie – hier is een positief voorbeeld daarvan: een intercity die om 13:48 uit Mechelen vertrok en vervolgens nog stopte te Muizen (13:53), Hever (13:56), Boortmeerbeek (13:59), Haacht (14:02), Wespelaar-Tildonk (14:06), Hambos (14:09), Wijgmaal (14:13) alvorens om 14:18 te arriveren in Leuven, kon op de geografische schaal van België natuurlijk best haar naam eer aan doen. En hoe stoer klonk het voor de inwoner van Muizen, als hij op het gruisstenen perronnetje van zijn dorpsstationnetje stond en de omroeper door de luidsprekers sprak: “De intercity naar Leuven …”?
"Wij zoeken enthousiaste gezinnen om onze vrijwilligersploeg te versterken," luidt de tekst op een groot spandoek aan de gevel. Jeugdherberg Gagelhof in Zoersel wordt al meer dan 45 jaar - als enige herberg op het Europese vasteland - volledig gerund door een (geleidelijk krimpende) schare vrijwilligers. Ze verwelkomen de gasten, kuizen de ruimtes, doen de inkopen en plegen onderhoud. De verwelkoming door vrijwilliger Luc, die in een vorig leven onderwijzer, freefighter en echtgenoot was, en zijn 21-jarige neefje Stijn is inderdaad enthousiast en allerhartelijkst. Ze wíllen hier zijn, dat merk je - alsof ze hun huis voor je openstellen.
“Er is daar niks te doen.”“Het uitkijkpunt is het enige dat er te doen is.”“Het is een shithole!”
Soms komen reisjes heel spontaan tot stand. Je spreekt iemand over je tijd als railhost op de nachttreinen van NS. En die persoon - een ov-fanaat - brengt European Sleeper ter sprake. En wat een fijne trein dat is - gunstige tijden, niet duur, chapeau voor het lef van deze start-up - maar wat jammer dat-ie maar drie keer per week op maandag, woensdag en vrijdag rijdt. En ik zeg grappend dat je daarmee net geen midweek en geen weekend weg kunt.