Zondagscolumn 2

Zondag 14 april 2024

Voor jonge mensen met een Nederlands paspoort ligt de wereld aan hun voeten. Wie het een beetje slim aanpakt, kan tussen zijn 20^ste en 30^ste vrijwel continue van huis zijn zonder financieel in te leveren. Er moet wel worden gewerkt, want het hoofdingrediënt van deze levensstijl heet ‘werkvakantie.’

De mogelijkheden zijn legio. Australië, Nieuw-Zeeland en Canada bieden werkvakantievisa. Je kunt je laten plaatsen op een boerderij in Noorwegen of Zwitserland. Elk jaar zijn er duizenden vacatures op campings en in skiresorts. Druivenplukken in Frankrijk is ook onder ouderen populair. In de Verenigde Staten zijn Nederlanders in trek als zomerkampbegeleider.

Ik heb behoorlijk gebruik gemaakt van mijn mogelijkheden. Rijk werd ik er niet van, maar elke ervaring was zonder meer verrijkend. Het aantal mensen dat ik heb mogen ontmoeten is enorm. Het delen van een nieuwe ervaring schept een band. Ik ben nog steeds goed bevriend met mensen in meerdere landen.

Tegelijkertijd ontdekte ik in die tijd ook dat ik absoluut geen relatie wilde. Veel mogelijkheden zijn alleen weggelegd voor mensen tot 30 jaar en een relatie kon een volgend internationaal avontuur in de weg staan. Die werkvakanties waren wat ik deed; een opleiding kon altijd nog. Je kon na je 30^ste niet langer backpacken in Australië of Nieuw-Zeeland. Er zat een time cap op.

Toch ben ik twee keer tegen beter weten in – want ik kon heel slecht nee zeggen – de oceaan overgevlogen voor een relatie met een dame. Eerst naar Chicago voor een Amerikaanse en zes jaar later naar Canada voor een Australische. In beide gevallen hadden we moeten trouwen om bij elkaar te kunnen blijven.

Vooral in dat eerste geval gaf die gedachte me de rillingen. Het was pas 2007 en ik had nog niet eens een jaar in Australië doorgebracht! Ik had China nog niet gezien! Ik had nog niet gebackpackt in Zuidoost-Azië! Daar zat ik, in Chicago. Alsof ik vrijwillig een gouden kooi was ingelopen. Drie weken lang woonden we samen in een aftands appartement, slapend op een dik tweepersoonsluchtbed. De enige houvast die ik had was mijn retourticket. En hoewel ik oprecht van haar hield, was ik al vanaf de eerste dagen vastbesloten om dat retourticket te gaan gebruiken. Ik heb zelden iemand zoveel verdriet gedaan.

Het reizend bestaan kwam in 2016 met horten en stoten alsnog tot een einde. Er ontstond, ingegeven door het feit dat ik inmiddels te oud was geworden voor veel werkvakanties, zowaar behoefte aan een eigen plek, een eigen woning. En dus nam ik in Nederland een fulltimebaan en liet me door de oververhitte woningmarkt naar het betaalbare Den Helder dirigeren. En nu zit ik dus niet vast aan een relatie, maar wel aan een hypotheek.

Van die hypotheek wil ik uiteraard zo snel mogelijk af. Eén van mijn grote dromen is het afleggen van de volledige Appalachian Trail (3500km) in het oosten van de Verenigde Staten afleggen. En ik denk aan een paar prachtige maanden reizen per trein door India. De spoorweg door Tibet. De tweedaagse wandeling naar de échte Noordkaap in Noorwegen. Er is een lijstje.

Het reisvuur in mij woekert nog altijd voort, maar dankzij mijn bindingsangst – want dat zal de term toch wel zijn – kan ik naar hartelust aan symptoombestrijding doen. Wanneer ik wil, kan ik die woning op slot draaien. Er zijn geen vrouw en/of kinderen in mijn leven die me tegenhouden als ik spontaan zin heb in een wandeling door de Limburgse natuur of een ommetje met de trein in Duitsland of een langere reis.

Die flexibiliteit laat mijn leven in het tempo plaatsvinden dat bij me past. Op een werkdag ben ik 12 uur lang van huis en de rest – het huishouden, het schrijfwerk, sociaal leven, korte trips – moet daaromheen worden gepland. Het tempo ligt dan ook wat lager dan in een geolied gezinshuishouden. Als ik om 21.10 uur thuis kom terwijl ik om 08.45 uur de deur uitging, heb ik geen zin in het doen van de afwas. Het mooie is: er is ook niemand die zegt dat ik het dan wel moet doen. Als ik de volgende ochtend beneden kom om het dan weg te werken, kraait daar geen haan naar.

Omdat het vrijgezellenbestaan niet altijd binnen de kaders van de maatschappelijke verwachtingen valt, oppert iemand soms of ik niet eens op date zou moeten. Dat lijkt me nou echt de absolute hel op aarde! Ik beeld me dan in hoe ze tegenover me in een restaurant zo onopvallend mogelijk zit te vleeskeuren. Het ongemak, de voorzichtige woordkeuze, de verdoezelende glimlach – alsjeblieft, zeg. Eerlijk waar: ik heb nog nooit een datesite bezocht. Geen enkele, ook niet voor de eenmalige ervaringen. En dat wil ik graag zo houden.

Nee, de meeste mensen zijn veel meer ontspannen als er geen verwachtingen zijn. Soms vraagt iemand: “Wanneer ga je weer een dag wandelen?” En als het antwoord qua datum en bestemming bevalt, spreken we af. Die vier tot zeven uurtjes zijn vaak oprecht gezellig – hoewel ik heus niet de hele tijd hoef te praten – en aan het einde van de dag geef je elkaar een hand en scheiden de wegen. Ideaal.

Onlangs kwam mijn ongebondenheid wel heel goed uit. Mijn moeder wil graag op familiebezoek in Californië, maar mijn vader redt dat niet meer. Mijn broer opperde dat hij dan wel met haar mee zou gaan. Afgelopen november oreerde hij met zijn dronken kop in mijn voortuin hoe geweldig het is om dit nog te kunnen doen met je moeder, waarvan je er maar eentje hebt. En ik stond met mijn dronken kop instemmend te knikken. Het is natuurlijk ook gewoon waar.

Het grootste verschil tussen mijn broer en mij is echter dat hij getrouwd is, twee kinderen heeft, een grote auto voor de deur heeft staan, een inmiddels bejaarde hond met spontane uitlaatbehoeften heeft rondlopen en dus niet zomaar in de gelegenheid is om tussen de bedrijven door, zonder vrouw en kinderen, naar Californië af te reizen. In onbeschonken staat bleken er toch wat meer praktische obstakels te zijn.

En zo belandde de ‘klus’ van chauffeur/vertaler/gezelschapshouder op mijn bord. Over een paar weken vlieg ik naar Los Angeles met vrijwel de enige vrouw in het leven van een man die geen andere verwachtingen heeft dan een gezellige tijd. Daarvoor ga ik graag de oceaan over.