Zondagscolumn 6

Zondag 2 juni 2024

Mijn agenda heeft het zo bepaald dat ik vijf maal per week een werkdag in Amsterdam mag doorbrengen. In mijn hoedanigheid als nederige hotelreceptionist voorzie ik de geëerde bezoekers aan onze mooie hoofdstad van informatie, kamersleutels, psychologische jetlagondersteuning, bagageopslag en wat er zoal meer komt kijken bij het creëren van thuis weg van huis. De blije vakantieganger is in zeer goede handen.

Om 19.00 uur, echter, dicteert mijn agenda jammerlijk dat de werkdag ten einde is. Dat kun je weleens zo hebben. Vervolgens heb ik welgeteld 39 minuten de tijd om de collega’s een fijne verdere dienst te wensen en mij weder in burgerlijke kledij te steken alvorens per ondergrondse in vier minuten tijd naar Amsterdam Centraal te reizen. Via de Cuyperstrap begeef ik mij aldaar weer op maaiveldniveau en loop door de Middentunnel richting het IJ om me daar een minuut of tien op te houden tussen lieden die flaneren, bootjekijken of op andere wijze het Grote Nutteloze tot levenskunst verheffen, hoe tijdelijk ook. Soms zie je nog eens iets, zoals een enorm cruiseschip dat moet keren en daartoe de gehele breedte van het IJ benodigd. Een huzarenstukje.

Afgelopen vrijdagavond – eergisteren – stond ik daar weer. Spontaan ontsproot de onzalige gedachte aan mijn brein dat het hoog tijd was voor een bezoek aan een Chinese massagesalon.

Wablief?

Welzeker.

Eens in de vier tot zes weken behoeft mijn bovenrug enige losmakende bewegingen. De rest is natuurlijk mooi meegenomen. Neen, gehaast ik mij maar meteen te zeggen, niet díe rest. De connotatie van de Chinese massagesalon roept bij velen vermoedens op van Het Hele Erge. Het imago bracht een man er eens toe om te vragen of men ook de edele kunst van het pijpen in de vingers had. Hij klonk niet eens hoopvol. Neen, luidde het stellige antwoord. En de man droop af, vermoedelijk voor de zoveelste keer, hopelijk richting een echt bordeel.

In Alkmaar zitten twee van dergelijke salons tegenover elkaar op loopafstand van het station. Daar zette ik deze vrijdag mijn zinnen op. Ik zou mijn reis naar Den Helder onderbreken om me in de kaasmarktstad eens goed onder handen te laten nemen.

En zo liep ik vanaf het IJ terug het station in en begaf me richting spoor 8a, waar weldra mijn voertuig met privéchauffeur kwam voorrijden. Hoffelijkheidshalve deelde ik mijn voertuig met honderden lifters. Onderweg bedacht ik me dat ik helemaal niet goed wist wat een Chinese massage nu precies behelst, ondanks het feit dat ik in mijn leven al enkele tientallen Chinese massagesalons heb bezocht. De ervaring is elke keer weer anders.

In Amsterdam-West, bijvoorbeeld, zit een salon waar de dame je spieren bewerkt met een stok. Jazeker. Ze rolt het ding met krachtige drukbewegingen over een spiergroep. Het is vrij pijnlijk – en dan ben ik niet eens bepaald vel over been – maar het resultaat is verrassend. Je loopt daar, zogezegd, als herboren naar buiten. Toen ik een paar maanden geleden goedkope werkschoenen kocht en binnen drie weken door de zolen zakte, voelden mijn kuiten en bovenrug wekenlang aan alsof de spieren aan elkaar waren geknoopt – strak, pijnlijk, stram. Met precieze instructies wreef de dame een uur lang met heur stok de boel weer in het gareel. Het begin was bijzonder pijnlijk, maar een uur na aanvang was het alsof ik uit een roes ontwaakte. Alle spieren waren weer ontknoopt.

In Hoorn wordt je onderbroek van je kont geschoven en loopt de masseuse met blote voeten van schouders tot kuiten over je hele lijf. Daarna gebruikt ze haar ellebogen en lichaamsgewicht om met draaibewegingen spieren los te wrikken. Intussen vraag je je als cliënt – die hulpeloos met zijn gezicht in het gat van de massagetafel ligt - af of ze niet meer schade aanricht dan herstelt.

Vaker port de masseuse niet met haar ellebogen in je rug, maar smeert ze je eerst in met olie en maakt ze vervolgens draaiende drukbewegingen met haar vingers. Sommigen gebruiken juist geen olie maar hun droge handen om gerichter aan de slag te kunnen met de drukpunten. En in één van de Alkmaarse salons nabij het station staat de oliefles op een kachel, zodat de olie lekker warm is.

Kortom, wat de Chinese massage nu precies inhoudt, valt niet aan te geven. Ik heb ook niet altijd de indruk dat er enige anatomische kennis aanwezig is. Ze lijken simpelweg een routine te volgen die werkt, maar zonder precies te weten wat ze doen. Er zijn echter drie grote voordelen aan de Chinese massagesalon.

Ten eerste: ze worden niet heel frequent bezocht, dus je kunt vaak spontaan binnen lopen.

Ten tweede: de masseuses spreken vaak slecht Nederlands, dus doen ze zwijgend hun werk en hoef je geen gesprek te voeren terwijl je met gezicht in het gat ligt. Kom daar maar eens om bij de kapper.

Ten derde: met vijftig euro per uur (in Amsterdam €65 – en overal contant af te rekenen) is het ook nog redelijk betaalbaar.

Maar goed, terug naar vrijdagavond. In Alkmaar liep ik eerst naar Panda, de salon met de warme olie. Ze zaten zowaar vol. Gelukkig zit er direct aan de overkant nog een massagesalon. Haar deur stond open en ik liep naar binnen. Ze kwam vanuit een massagekamer tevoorschijn en keek me aan. Dat is het moment waarop cliënt en masseuse beiden landen in hun rol. Noem het een ultrakorte stare down. Ze had het komende uur niemand in de agenda, dus ze verwees me naar een beschikbare kamer. Al snel klonk de Chinese jengelmuziek zachtjes op de achtergrond. En aldus begon weer eens het tafereel dat ik al tientallen keren onderging.

Eenmaal op de massagetafel legde ze een handdoek over mijn rug en maakte lange halen om de spieren op te warmen. Daarna kwam de olie en begon ze met haar vingers draaibewegingen te maken. Eerst langs de schouderbladen, daarna de nek, aan weerszijden van de ruggengraat. Ik herkende de routine en besloot dat ik het beter kon, met iets meer druk en precisie, ware het niet dat mijn armen net niet ver genoeg reikten. Er was sowieso weinig magie – zowel qua ontspanning als ontknoping – totdat ze vroeg of ik een hoofdmassage wilde. Ik heb nog nooit zo’n uitgebreide en goede gehad als deze. De volgende keer zou ik bijna 50 euro betalen voor alleen al haar hoofdmassage.

In elke salon is het einde hetzelfde: “Water of thee?” Na het stimuleren van de bloedsomloop benodigt het lichaam vocht en dat weet men overal. En terwijl je met het glas in je hand staat en de biljetten neerlegt, staart men je beleefd richting de deur. Dat is ook overal hetzelfde. Het is puur zakelijk.