Zondag 8 september 2024
Sinds deze week zijn de scholen in het noorden van het land weer begonnen. De Noordhollandse Noordkop valt daar ook onder en de treinen vanuit Den Helder naar het educatievere zuiden des provincie zitten weer vol scholieren en studenten. Zo vol, dat wie op Schagen in het virmpje van vier bakken stapt, al een verminderde kans heeft op een zitplaats. En dan heb je nog Heerhugowaard en Alkmaar-Noord, waar de instroom voornamelijk dienst doet als balkonvulling.
Tegen die tijd is de zitplaats naast mij – die ik tot vorige week steevast de hele reis naar Amsterdam Centraal voor mezelf had – al ingenomen. En dat is irritant. Nee, niet omdat ik dan mijn tas op de grond moet zetten of minder breed kan zitten (door mijn postuur ben ik wel vaak laatste keuze, dat scheelt). Het is vervelend omdat ik dan minder vrij kan schrijven. Wie een boek schrijft, wil geen lezers tot het boek helemaal af is. En daarnaast is het nogal vreemd voor die ander – de pottenkijker – om zonder context live mee te kijken met de zinnen die je hersenen op dat moment vormen. Hij leest als het ware je gedachten, gelijk a fly on the wall. Verschrikkelijk. Toch kan ik niet ontkennen dat ik me andersom niet afsluit voor de gesprekken die er worden gevoerd.
“Zit jij ook in mijn subgroep?” vroeg het ene meisje aan het andere. “Ik ben Tess.”
Sommige uitspraken waren ietwat onnavolgbaar. “Ja, ik ben nu begonnen aan een master medicijnen, maar ik weet nog niet of ik die afmaak. Ik denk dat ik liever eerst een tussenjaar doe en als het dan nog steeds niet goed voelt, kan ik altijd nog switchen naar verpleging. Maar ik wil het liefst chirurg worden.”
Sommige jongeren kwamen op maandag voor het eerst sinds lange tijd weer tevoorschijn als holenberen na een winterslaap. Ze zijn dan misschien wel met pa en ma en het kleine broertje of zusje (of alleen) op vakantie geweest, maar verder hebben ze de dagen doorgebracht op hun kamer. Gamend en chattend achter een beeldscherm, levend met de illusie dat ze een rijk sociaal leven hebben, hoewel het enige verbale gesprek van de dag plaatsvindt aan de keukentafel tijdens het avondeten met pa, ma en de sib(s). En het is soms zelfs zo dat ze best buiten de deur willen afspreken, maar met wie? En er is de angst voor afwijzing in het echte leven.
Zo hoor je nog eens wat terwijl je een reisverhaal probeert te construeren. Notabene een boekje over mijn belevenissen als summer camp counselor in New York State, een onderwerp dat haaks staat op holenjongeren. Immers, op een zomerkamp is iedereen de hele dag druk in de weer met activiteiten en elkaar. Uit die sociale cohesie kun je zelfs twintig jaar na dato nog een representatief verhaal construeren. Wie weet werkt het meelezen wel inspirerend als je net een zomer hebt zitten wegkwijnen achter je gesloten slaapkamerdeur, maar ik schaf binnenkort toch een antimeekijkschermpje aan. Schrijft toch een stuk vrijer.
Reactie plaatsen
Reacties