Wandelen is de menselijke snelheid. Je hebt letterlijk maar één taak, een volledig intuïtieve, en dat geeft je alle gelegenheid om één te worden met de omgeving en je gedachten. De enige drempel in ons jachtige bestaan - waar wandelen de perfecte remedie voor is - is dat je er tijd voor moet uittrekken. Sinds enige tijd maak ik er een punt van om minstens eens in de twee weken een vrije dag aan wandelen te wijden.
In Tiel ontmoet de trein van Arriva de trein van NS: hier moet je van de één op de ander overstappen. Op dit station begint namelijk de bovenleiding richting Geldermalsen. Dus de pantograafloze Arriva-trein uit Arnhem zou in theorie zelfs kunnen doorrijden naar Utrecht (en wat let ze?), maar de NS-trein zou alleen verder komen als hij met hoge snelheid zou uitrijden over het spoor ten oosten van het station – en de ambitie heeft om aldaar hulpeloos te stranden.
Ik staarde met grote ogen naar het metro-achtige treintje dat langs spoor 1 op station Mechelen kwam voorgereden – een soort tram was het, kort en van binnen krap, terwijl er op het perronbord toch echt ‘IC’ stond: intercity. Dit creëerde een tegenstrijdig gevoel, zoals de verwachting omslaat in een teleurstelling wanneer je denkt een hotel ‘met zwembad’ te hebben geboekt en ter plaatse oog in oog staat met een bubbelbad of als je vriendin heeft beloofd je mee uit eten te nemen en dit de automatiek blijkt te zijn. Zoiets. Toen de trein uit Mechelen vertrok en ik met mijn knieën tegen de rugleuning van de stoel voor me zat, wilde ik nog een keer mijn hoofd uit het raam steken om te zien of er echt ‘IC’ op het bord had gestaan. Maar zo’n aanduiding stond natuurlijk ook bloot aan interpretatie – hier is een positief voorbeeld daarvan: een intercity die om 13:48 uit Mechelen vertrok en vervolgens nog stopte te Muizen (13:53), Hever (13:56), Boortmeerbeek (13:59), Haacht (14:02), Wespelaar-Tildonk (14:06), Hambos (14:09), Wijgmaal (14:13) alvorens om 14:18 te arriveren in Leuven, kon op de geografische schaal van België natuurlijk best haar naam eer aan doen. En hoe stoer klonk het voor de inwoner van Muizen, als hij op het gruisstenen perronnetje van zijn dorpsstationnetje stond en de omroeper door de luidsprekers sprak: “De intercity naar Leuven …”?
"Wij zoeken enthousiaste gezinnen om onze vrijwilligersploeg te versterken," luidt de tekst op een groot spandoek aan de gevel. Jeugdherberg Gagelhof in Zoersel wordt al meer dan 45 jaar - als enige herberg op het Europese vasteland - volledig gerund door een (geleidelijk krimpende) schare vrijwilligers. Ze verwelkomen de gasten, kuizen de ruimtes, doen de inkopen en plegen onderhoud. De verwelkoming door vrijwilliger Luc, die in een vorig leven onderwijzer, freefighter en echtgenoot was, en zijn 21-jarige neefje Stijn is inderdaad enthousiast en allerhartelijkst. Ze wíllen hier zijn, dat merk je - alsof ze hun huis voor je openstellen.
“Er is daar niks te doen.”“Het uitkijkpunt is het enige dat er te doen is.”“Het is een shithole!”
Soms komen reisjes heel spontaan tot stand. Je spreekt iemand over je tijd als railhost op de nachttreinen van NS. En die persoon - een ov-fanaat - brengt European Sleeper ter sprake. En wat een fijne trein dat is - gunstige tijden, niet duur, chapeau voor het lef van deze start-up - maar wat jammer dat-ie maar drie keer per week op maandag, woensdag en vrijdag rijdt. En ik zeg grappend dat je daarmee net geen midweek en geen weekend weg kunt.
Op 16 maart verscheen minister-president Rutte op televisie met de woorden: "Ik heb een ongemakkelijke boodschap voor u." In België bewoog men in het weekend ervoor al naar een lockdown toe. Precies in dat weekend had ik een trip naar Dinant geboekt. Dit is het verslag van dat weekend zoals het op 17 maart 2020 op mijn vorige website verscheen.
Ik was onderweg naar de Grand Bazaar en stopte onderweg bij een gekoepelde tombe met een eeuwenoud, ommuurd kerkhof. Het was een paar honderd jaar oud, volgens de informatiezuil.
Aan het einde van de zomer van 2005 zei ik het zomerkamp nabij Port Jervis, New York State, voor de derde keer vaarwel – en dit keer voorgoed. Het was mooi geweest. In 2003 was ik begonnen als heuse camp counselor en het outdoorprogramma ingerold. Kamperen, boswandelingen, vuurtjes bouwen, sterren kijken, beren verjagen en nog meer van die gave dingen waarvan ik steeds opnieuw dacht: hoezo wil iemand me hiervoor betalen? Maar ik werd betaald en elke zomer een beetje meer. In 2004 was ik outdoor assistant en deze zomer de outdoor coordinator. De verdiensten zaten in mijn sokken. Ik liep op geld. Letterlijk. Duizend dollar per voet.
Vandaag liep ik met een goede vriend in de duinen bij Castricum. Dat doen we eens in de twee of drie maanden. Het is een interessant figuur die zelfs na twintig jaar vriendschap met verrassende invalshoeken komt. Goede gesprekken die je dwingen alert te blijven. Nu vroeg hij iets wat me aan het denken zette. Hoe ik dacht over alleen reizen. Hij is, zoals ik, vrijgezel en dat betekent dat hij vaak alleen op vakantie gaat. En dan, zei hij, sta je te kijken naar iets fenomenaals in de natuur of in een stad en je kunt het niet delen. Op de mooie momenten slaat de eenzaamheid toe.
Wie vanuit Roermond zuidwaarts treint, is het vast weleens opgevallen: er buigt een spoor af naar het westen dat is onderbroken bij een weg en daarna tussen de huizen verdwijnt. Dit is de IJzeren Rijn, een in onbruik geraakt goederenspoor dat ooit door de Belgen is aangelegd. (Lees hier het Wikipedia-artikel over de achtergrond.) Pal na de Duitse grens, vanaf het dorp Dalheim, is het traject echter nog in gebruik als passagierslijn. Onlangs reisde ik af naar Dalheim om langs het Nederlandse traject naar Roermond te wandelen.
Eén van de meest curieuze stationsemplacementen in Nederland is misschien wel dat van Terneuzen. Er liggen zo'n zes sporen, netjes eindigend met een stootblok, en er staat een oude loods waar een trein naar binnen kan rijden. Het geheel is overwoekerd, maar vooral aan de oostkant van de loods lijkt één en ander nog in bruikbare staat.
Dit is een artikel dat nog wordt aangevuld. Zie ook onderaan.
Het viel meteen op, ook al was het dezelfde trein als afgelopen maandag, toen de testrit even na halfzeven arriveerde op Amsterdam Centraal. Dit keer rolde het materieel het station binnen met de logo’s van European Sleeper pontificaal op de rijtuigen. Het was nu echt, inclusief wachtende passagiers op perron 7 van station Berlin Gesundbrunnen. “Wat een feest!” riep een Nederlander vanuit een coupéraam terwijl ik langs de trein richting het vierde rijtuig wandelde. Hij was oprecht gelukkig, op de manier van een vader die oprecht trots is op – en blij voor – zijn kind dat een droom ziet uitkomen. En eigenlijk leek het voor iedereen een beetje zo.
Er zullen in Nederland weinig treinreizen zo’n bizarre route rijden als de intercity van Dordrecht naar Venlo. Een logische route zou betekenen dat de reizigers via Breda, Tilburg en Eindhoven hun bestemming bereiken. De route die wordt gereden gaat echter eerst noordwaarts richting Schiphol en buigt onder Amsterdam weer af naar het zuiden om via Utrecht en Eindhoven naar Venlo te rijden. Ik besloot de rit van 3 uur en 24 minuten in zijn geheel te maken.